خدایا ..........ای کسی که خلق کردی و آفریدی به بهترین شکل و بهترین وجه.
.................ای کسی که پرورش و رشد موجودات عالم بدست اوست.
.................ای کسی که از هر کسی به خودش دانا تر و بینا تر هستی.
ای کاش می توانستم فریاد بزنم .یعنی نمی توانم؟
چرا فریاد زدن را بلدم اما چه کنم که می ترسم.
باید فریاد بزنم که امام زمان کجاست ؟ اما می ترسم
فریاد بزنم که اسلام بیمار شده و در حال جان دادن است.اما می ترسم
و از خدایی سخن بگویم که لطفش را قطع نکرده اما انسان او را نمی خواهد ببیند .
خدایا من خودم پر از گناه و تقصیرم اینفدر که اگر اشک چشم یتیمان جوهر شود و دستان خشکیده ی مستضعفین قلم باشند از نوشتن بازمی مانند.
و اینقدر نفسم تنبل و بی تحرک است که نمی توانم فریاد بزنم و تنها در تنهایی هایم زمزمه می کنم.
زیبا ترین دختران را در این سرزمین یعنی ایران آفریدی و نجیب ترین پسرها را با این خاک سرشتی اما ما چه کردیم ؟ ما زیباییم و در عین زیبایی زشت ترین هستیم.
دختران ما در گیر چشمان خود شده اند و به آن چشمی که حسرت بوسه ای را دارد بی توجه اند و پسران نیز خود را با اعتیاد و بی کاری و هرزگی خود را سرگرم کرده اند در نتیجه ازدواج نمی کنند.
من از وطنم و از دختران و پسرانش رنج می کشم دیگر چه رسد به صاحب ما .
در هر خانواده ی این سرزمین کسی هست که قبلش برای خدا بتپد ،شهیدی ،جانبازی، انقلابی ای و...اما ما نسل سوم و چهارم چه کردیم؟
مثل زالو از خونابه ها لذت بردیم و اینقدر سیر شدیم که دیگر صدای مظلومیت مظلومی را نشنیدیم و چهره ی خاک آلودشان را ندیدیم.
پس اگر قرار است درین زندگی چرک آلود بمانیم بهتر آن است که بمیریم .
باید فریاد بزنم که ای انسان آن کسی که صبح ها تا شب دنبال یار می گردد امام ماست ولی مانند عموی شهیدش مسلم بن عقیل آواره گشته است .....اما نمی توانم فریاد بزنم چون خودم در را به رویش بسته ام .
ای دخترها و پسران ای مردان و زنان سرزمین من در را باز کنید آقا ما مهدی پشت در خانه نشسته است
ای بنده ی خدای به خود آی.
