شعرم نمی آید، ولم کن ذهن وسواس

خاموشی از شعر پریشان حال بهتر

صدها ردیف از قافیه آید به ذهنم

همراه آن الفاظ بی افسار و پیکر

هی سیخ و میخم میزنی تاکه بگویم

شعری که باشدمحور آواز یک خر

من کهجناب حافظ و سعدی نباشم

بازیگرم در نقش پرگویی سخنور

ای دل بیا از این سر ما دست بردار

اصرار توآتش زند هر خشکی و تر

اینبار جای وسوسه حرفی دگر زن

از آدمیت،زندگی،دامان مادر

اشعار بی مایه دگر لطفی ندارد

انگار تو ولکن نیستی بیرون شو از سر