دنیای فانی

لب جویی نشستم جویباری

   یکی دختر بدیدم چون قناری

    بدستش کوزه ای،شاید پری بود

      پریچهری ، غزالی ، آفتابی

   چنان شد حال من از دیدن او

    که شد سرور به ما و ما فدایی

     چه قدی داشت وقتی که بپا شد

      بلند و نازک و خوش عطر ماهی

      نگاهم را نگاهی کرد و رد شد

      ندیدم این مرامش را خدایی

     دوچشمم را درآوردم به سویش

      بخندید و ندادم من جوابی

زمین افتادم و حسنش بگفتم

  سری چرخاند وکارش شد جدایی

یکی شیخی بدیدم پرسه می زد

بگفتم حال و دادم او ندایی

کای آزرده و رنجور بشنو

همو دنیا بود ،دنیای فانی

  اگر زنجیر بر دستت گذارد

    نه ایمانی بماند نه دوایی

    جوانی را به عیاشی مپندار

جوانی را خدایی کن ،خدایی